Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quod quidem nobis non saepe contingit. Simus igitur contenti his. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non potes, nisi retexueris illa. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sed tamen intellego quid velit. Illi enim inter se dissentiunt. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? ## H2 Header Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Duo Reges: constructio interrete. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quae cum essent dicta, discessimus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Illi enim inter se dissentiunt. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Non igitur bene. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nihilo magis. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Si enim ad populum me vocas, eum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quid de Pythagora? Est, ut dicis, inquam. An tu me de L. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Non laboro, inquit, de nomine.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quae duo sunt, unum facit. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nam de isto magna dissensio est. At coluit ipse amicitias. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Ut id aliis narrare gestiant? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Nihilo magis. Quaerimus enim finem bonorum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Moriatur, inquit. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Non laboro, inquit, de nomine.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Odium autem et invidiam facile vitabis. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et nemo nimium beatus est; Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.